Szaman Galicyjski i sprawa krwawa jak mało kiedy

Duży szpital, zwany Dwie Wieże, bo architekt z braku miejsca w poziomie wyciągnął ku niebu dwa czternastopiętrowe wieżowce położony był na południowo-wschodnich rogatkach miasta. Mając do obsłużenia prawie trzy hrabstwa zmuszony był do pracy w dniach zazwyczaj wolnych, czyli w soboty i niedziele. Szczególnie oddziały operacyjne, które poza tym, że dyżurowały na ostro, w weekendy odrabiały to, czego z planu nie zdążyły zrobić w tygodniu.

Na jednej z licznych sal operacyjnych chirurgii dziecięcej trwa właśnie zabieg. Półtora roczny dzieciak, chłopczyk jak malowanie, patriotycznie rudy, ma przykrótką jedną nóżkę. Podjęto zatem decyzję, żeby mu tę nóżkę operacyjnie wydłużyć. U takiego małego obywatela jest to robota precyzyjna, ale potem, w procesie wzrostu, kość się nadbuduje i problemów nie powinien mieć. Chyba, że...

Chłopczyk jest synem Świadków Jehowy. Jest ich w Prowincji spora grupa, nawet parę razy mnie odwiedzili. Natychmiastowe przejście na najczystszy polski uratowało moje niedzielne przedpołudnia. Rodzice zażyczyli sobie kategorycznie, aby nie przetaczać dziecku krwi, ze względu na przekonania religijne. Stosowny wpis został popełniony w historii choroby i podpisany przez oboje rodziców i konsultanta-ortopedę. Z tym, że jak na całym świecie, konsultant w dyżurce zwanej common room obgląda rozgrywki Gealic Football*), zapijając każdą akcję kawą, a operuje któryś z jego asystentów. Dla rozjaśnienia sytuacji dodam, że asystent ów jest beżowy. Oznacza to, że ambicje ma dużo większe niż wiedzę i umiejętności. Dlatego też, napotkawszy na trudności techniczne, zamiast zawołać o pomoc, złapał się za ciężki sprzęt budowlany i rozpoczął ciesiółkę, co skończyło się rozszczepieniem kości udowej na wiórka oraz wydarciem żywcem dziury w tętnicy udowej. Jak sikło! Ja pie... wam mówię... To był sik, co ma wszystkie siki pod sobą! Konsultant przygnał prawie odrywając się od ziemi, wskoczył w fartuch, dwie pary rękawiczek, bo myć się nie miał czasu i rozpoczął nerwowe próby odszukania najpierw tętnicy udowej, a potem dziury. Krzyczał coś w międzyczasie do beżowego i tu ze wstydem się przyznam, że chyba oglądałem nie te filmy, co powinien oglądać szanujący się inteligent, bo co nieco rozumiałem (i dlatego, że rozumiałem, nie napiszę co to było, zresztą nie warto, bo albo konsultant przesiąkł do cna poprawnością polityczną, albo ukejczycy nie mają za grosz wyobraźni i fantazji).

Tak to jest, jak się pracuje w zespole, że jak jest kłopot, to mają go wszyscy. Pozostawmy zatem obu chirurgów po ich stronie zielonej przegrody, zwanej barierą krew-mózg i zajrzyjmy do anestezjologa, któren zaczął się jak w ukropie zwijać, żeby te nożowniki miały jeszcze kogo operować. Póki się dało lał płyny obojętne i krwiozastępcze, ale kiedy z rany zaczęła się lać różowa woda nie zdzierżył i zawrzasnął o krew.

Natychmiast nursa towarzysząca na sali (bo o pielęgniarkach anestezjologicznych to tu nie słyszeli) ze świętym oburzeniem na twarzy własnem ciałem zasłoniła dostęp do telefonu, bo przecież rodzice zakazali pod groźbą klątwy. Pozostałe trzy rozpoczęły dyskusję, że może jednak zadzwonić do rodziców i zapytać. Któraś przypomniała sobie, że widziała ich w korytarzu na oddziale, kiedy była po dziecko. Któraś zasugerowała, że na pewno się nie zgodzą.

- Krwiii! wył anestezjolog jak ranny łoś i nie wiadomo było czy chodzi mu tylko o tę dla małego czy też chce utoczyć ze sióstr juchy, bo dyskusja robiła się coraz bardziej zaciekła, ale nie prowadziła do niczego praktycznego. W desperacji postawił mnie, abym bronił twierdzy, a sam wybiegł gdzieś myląc pogonie. Wrócił po chwili taszcząc dwa worki uniwersalnej krwi i osocze. Takie zapasy są tu na większości bloków operacyjnych, bo zamówić i dostać krew na cito nie jest łatwo, a już na pewno nie cito. Nursa towarzysząca dostała na ten widok piany, ale, że nic zrobić nie mogła (chyba tylko bić się z lekarzem) z gestem Piłata umawającego ręce wyszła z sali. Podejrzewam, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że poszła napisać Raport o incydencie klinicznym.

Dzieciak przeżył dzięki przetoczonej krwi. To pewne. Nie znam dalszych losów jego ani jego nogi. Ale sprawa miała dalszy ciąg dla anestezjologa. Rodzice złożyli skargę do Rzecznika Praw Obywatelskich, Rady Nadzorczej szpitala, policji, prokuratury i bugwi gdzie jeszcze, że podeptano ich rodzicielskie prawa i wolność przekonań religijnych. Przegrali wszędzie.

Ciekawostka i jednocześnie zagadka: anestezjolog też oberwał. Proszę w jednym zdaniu odpowiedzieć za co. Czas - trzy dni. Czekam.

Napisałem tę notkę po notce o moich wątpliwościach co do praktycznego zastosowania Moralności i Postępu w medycynie. Jedna z czytelniczek (pozdrawiam, szkoda, że anonimowo) zostawiła komentarz, który przypomniał mi o opisanej sytuacji.

NIE jest moją intencją porównywanie jej sytuacji z jakąkolwiek inną. Nie znam szczegółów, to było po prostu na zasadzie skojarzenia.

W opisanej przeze mnie sytuacji rodzice przegrali, bo Sąd stwierdził, że nie mają prawa robić ze swego dziecka męczennika (użyto w sentencji słowa martyr). Mało tego. Sąd rozciągnął swoje stanowisko na wszystkich innych związanych z dzieckiem. Nikt nie ma prawa robić z niego męczennika. Rodzice, dziadkowie. Ale też lekarze i pedagodzy, na przykład.

Właśnie. Jak bardzo rodzice są "właścicielami" dzieci? Jak daleko ich zdanie należy respektować, w którym miejscu powiedzieć 'basta'? Czy można bezgranicznie zaufać miłości rodzicielskiej i wierzyć, że rodzic zawsze i bezwzględnie chce dla swojej pociechy dobra? Jak to "dobro" zdefiniować, kto ma to zrobić, kiedy i na jakiej podstawie? Wolę i decyzje matki czy ojca uznać za wiążące bezapelacyjnie? A co powiedzą na to dzieci wykorzystywane, katowane, poniżane psychicznie i fizycznie we własnych domach? Bite, głodzone, gwałcone, pozbawione nadziei?

Mamy Prawo. Tylko czy nadąża ono za codziennością? Czy prawo pozbawione podbudowy moralnej jest skuteczne, czy też zadaje ciosy na ślepo, równomiernie broniąc i krzywdząc? Ile czytaliście historii o odebraniu praw rodzicielskich tam, gdzie działo się to z krzywdą dzieci?

Gdzie jest granica? Wie ktoś?

Wpadnijcie jeszcze.


______________________
*) bardziej przypominający rugby niż piłkę nożną