Szaman Galicyjski i sprawa Aleksieja Leonowa.

Pamiętacie to nazwisko? 18 marca 1965. Ten pierwszy raz.

Dziś będzie, przy łykendzie, o lotach kosmicznych, ale że to daleko, ten kosmos, to o takich tu, na Ziemi.

Kiedy piękna kobieta*) prosi trza się stosować.

Gdzie tu, qurna, na Ziemi znajść ten kosmos? Bo ja już chcę lecieć!

Nie ma nic prostszego. Wystarczy poddać się operacji w znieczuleniu ogólnym. Pacjent na stole operacyjnym, przygotowany do znieczulenia ogólnego, niezależnie od tego jak duża czy mała ma być operacja**), jest jak Aleksiej Leonow, który 18 marca 1965 roku wyszedł ze statku Woschod 2 w przestrzeń kosmiczną. Jak on, tak pacjent jest zależny od kogoś, kto czuwa nad pracą jego organizmu, kontroluje parametry życiowe, dba o dostarczanie tlenu, odprowadzanie dwutlenku węgla, moczu, pilnuje temperatury, ciśnień, stężeń i przepływów zarówno płynów jak i gazów oraz szeregu innych rzeczy, o których pisać nie będę, bo czytający anestezjolodzy bez tego wiedzą, a nie-anestezjolodzy się zakałapućkają, więc po co. Małe i większe rurki łączą pacjenta ze światem żywych, jak Aleksieja ze statkiem. Są jednak pewne różnice pomiędzy pacjentem a Aleksiejem. Pacjent pozbawiony jest odruchów obronnych i zdolności oddychania, a tu go rżną nożamy, wycinają mu różne kawałki, szarpią, ziębią, ot, jak to chirurdzy. W dodatku jest chory i niewytrenowany, a Leonow przeszedł niezły trening, a zwykły katar wyeliminowałby go z lotów.

Po zastanowieniu przyznaję, że pacjent ma gorzej.
Czy zatem jest to bezpieczne? Bez treningu, bez wsparcia sztabu ludzi, ośrodka Houston i tepe?
Tak, bardziej bezpieczne niż przejście na drugą stronę ulicy w niektórych polskich miastach.

Po pierwsze primo: anestezja w epoce lotów kosmicznych jest lotem w kosmos***). Równie bezpieczna. Lepsza niż własne łóżko. Bo zgodnie ze statystyką, ludzie najczęściej umierają we własnym łóżku, a nie na stole operacyjnym.

Po drugie primo: ilość "intelygentnych inaczej" lub niedorobionych w tej specjalności medycznej jest najmniejsza. Dlaczegóż to? Bo tu kontakt werbalny z chorym ograniczony, pacjent na ogół w stresie i tak nie pamięta dusiciela, więc chwała nikła, a w dodatku kasa żadna****). Zatem wszystkiej maści orły i sokoły, raczej w innych specjalnościach lądują.

Po trzecie primo: aparatura, której używamy jest nowoczesna, ma mniej niż 40 lat! (Właśnie czytałem artykuł, że wycofano czerdziestoletni aparat do znieczulenia w którymś warszawskim szpitalu). Na poważnie - jest nowoczesna i bardzo bezpieczna. Każdy aparat po włączeniu przeprowadza samoczynnie test wszystkich układów i w razie jakiejś większej obsuwy odmawia współpracy. Dodatkowo każden jeden odpowiedzialny anestezjolog przeprowadza przynajmniej raz w tygodniu pełny test poprawności działania całego zestawu. Czy ktoś z nas robi to w swoim samochodzie? Przegląd cotygodniowy? Dlatego tyle osób ginie na drogach. A przecież jeździmy wszyscy, co dnia...

Po czwarte primo: leki też są bezpieczne we właściwych rękach. Jeśli znieczulenie prowadzi anestezjolog - nie ma problemu. Jeśli kto inny, bywa różnie. Wiecie, gdzie jest najwięcej powikłań (w tym śmiertelnych) przy znieczuleniach? W gabinetach stomatologicznych. Nie będę rozwijał tu dlaczego, ale tak mówi statystyka.

Znieczulenie w dobrym szpitalu prowadzone przez dobrego anestezjologa (a mało jest nie-dobrych, szybko się wykruszają) jest bezpieczne. Tylko wiele zależy od pacjentów. Trzeba się przyznać jakie i kiedy zażywamy leki, kiedy jedliśmy i piliśmy ostatni raz, jakie mamy choroby przewlekłe i przeszłość medyczną. Pełna współpraca.

Podstawowa zasada - anestezjologa okłamać to jak lwa w d.pę całować - przyjemność żadna, a niebezpiecznie.

Większość powikłań i "działań niepożądanych" wynika z tego, że to co mówił chory "nie polegało na prawdzie". A im mniejszy zabieg o tym więcej rzeczach "zapominamy" powiedzieć.

Co pod rozwagę teraz i na zawsze poddaję.

Do następnego.

_________________________________
*) GoS jakoś mi się z kobietą kojarzy, nie wiem czy dobrze.
**) Są duże i małe operacje. Znieczulenia są tylko duże.
***) Abnegat zaraz ściemni, że bardziej do nurkowania podobna, ale ja wolę ku górze, w gwiazdy, a nie w otchłań.
****) Nawet jak chirurg mówi pacjentowi, że trzeba dać dwa razy więcej, "bo anestezjolog..." to zazwyczaj ten ostatni nawet o tym nie wie. Ja nie wiedziałem, aż mi powiedziano.