Szaman Galicyjsjki i sprawa jesieni

Miało być miło, ciepło, słonecznie, bez deszczu, w pięknych kolorach rdzy, bursztynu, starego złota i małych przebłysków zieleni. I w oprawie ogrodów Lanhydrock.

A było zimo, tłoczno i głośno.

Wybraliśmy się z Najmil... łleee, ależ mi rusycyzm wylazł. Wybrałem się z Najmilszą w ostatnią niedzielę na spacer, może ostatni z tej-jesiennych. Miało być jak na wstępie, ale jakoś od rana nie było. Zatem poczekaliśmy do południa i pojechaliśmy Złotą Szczałą do Lanhydrock. A tu siurpryza! Bo zamiast cichego, jesiennego ogrodu, pełnego piękna i gotowego na zdjęcia znaleźliśmy się w centrum Marszu Dla Chorych Na Raka. Kilkaset osób, oznakowanych logo Cancer Research, odbywało coś w rodzaju idzionego maratonu na skróconym dystansie. A w zasadzie to dystansach, bo było ich kilka. Za każdą przetuptaną milę sponsorzy wpłacali do kasy zadeklarowaną kwotę. Nie wiem ile dokładnie zebrali w Lanhydrock, ale w całej Kornwalii tej niedzieli padło 22 tys. funtów. Całkiem nieźle, powiedziałbym. Nie załapaliśmy się ze względu na późne przybycie. Ale i tak wysłuchaliśmy występów Cornwall College Jazz Orchestra grającej całkiem przyzwoity jazzik, może nie z tych mruczących, które lubię najbardziej, ale jak na niedzielne popołudnie w parku w sam raz.

I zdjęć nie ma prawie żadnych, bo ja nie przepadam za obcymi na moich fotkach.