Szaman Galicyjski i sprawa appraisal'u

Nie było mnie czas jakiś, ale to dlatego, że strasznie byłem zajęty. Pominę ostatni weekend, kiedy to odwiedzili mnie Abnegatowstwo, co zajęcie przeistoczyło w prawdziwą przyjemność.
Cały zeszły tydzień przebiegał pod znakiem appraisalu. To takie coś, co jest zarazem bardzo fajne, ale i bardzo czasem wkurzające.
Wygląda to następująco: każden jeden lekarz*) raz do roku dostaje do wypełnienia mnóóóstwo**) papierów, a dołożyć powienien co najmniej drugie tyle własnych. I na tych papierach ma napisać co też przez ostatni rok swego zawodowego życia zrobił. Ile zabiegów i jakich oraz z jakim skutkiem, czy miał jakieś niepowodzenia, co w związku z tym zrobił i jak się to skończyło, czy wyciągnął wnioski, jakie odbył kursa i szkolenia a także, czy dostał jakieś podziękowania, od kogo i za co. Dołącza się do tego ksera wszystkich zaświadczeń o udziale, własnych notek z oświadczeniami, zestawieniami i wyobrażeniami o tym jak było i jest***), listy pacjentów dziękujących za opiekę i temu podobne różności. Trzeba się opowiedzieć, jakież to dodatkowe umiejętności chcemy nabyć, gdzie, kiedy i jakim kosztem. Im więcej, tym lepiej. Do tego moja firma robi coś, co nazywa się 360. Czyli trzeba pochodzić do współpracujących lekarzy i poprosić o opinię na temat "jak ci się ze mną pracuje, co byś zmienił, a czego nie" i temu podobne. Roboty, łażenia, pisania i kserowania jest co niemiara. Zwłaszcza, że 360 robią po raz pierwszy, więc teoretycznie każdy wie, jak ma być, ale w praktyce już gorzej.
Koniec końców napisałem i z wielką teczką poszedłem na spotkanie z moim appraiserem. Bo teraz to wszystko trzeba omówić, wyjaśnić, co niejasne, udowodnić swoje racje i przekonać, że moje plany na przyszłość, wliczając w to tydzień pobytu na koszt firmy w Barcelonie, to najlepsza inwestycja na ten rok. Appraiserem jest Peter, który specjalnie przyjechał z Londynu. Pogadaliśmy milusio, a potem zaczęły się schody. W ramach 360 dostał także dane od nursów. I tu powstał zgrzyt. Chociaż ogólnie jest fajnie, to uznały, że ja się za mało do nich uśmiecham(!), a raz nawet posunąłem się do tego, że zachowałem moje plany w tajemnicy. Co do pierwszego, to wyjaśniłem, że ja tu jestem w pracy i staram się zachować należną Świątyni Zdrowia powagę i dostojeństwo, ratujemy w końcu ludzkie rzyci, a co do drugiego to osochozi?
I wylazło szydło z wora.
Jakieś dwa tygodnie temu wpadła do pokoju anestezjologicznego nursa moja i z miną odkrywczyni radu i polonu poinformowała mnie, że następna pacjentka jest uczulona na skolinę.
Tak - powiedziałem - wiem, widziałem ją w preassessemencie.
No i...? - zawiesiła dramatycznie głos.
No i nic, robimy. My nie używamy skoliny.
Temat uznałem za załatwiony. A ona nie. Powinienem ją bowiem, w jej mniemaniu, poinformować, co zrobię, jeśli jednak, jakimś cudem czy innym nadprzyrodzonym zrządzeniem losu, będę jednak chciał użyć skoliny w stosunku do tej pani. I nurs poczuł się niedoinformowany, zatem wyalienowany, porzucony, wdeptany w ziemię kornwalijską razem ze szczątkami legendarnego króla Artura. Przy pierwszej nadarzającej się okazji poskarżył się więc, szeroko i kwieciście opisując mój niecny występek. Mea culpa...
Peter jest człowiekiem starszym z dziesięć lat ode mnie, który zęby zjadł na tym systemie zarządzanym i opanowanym do ostatniego kąta przez nursy. Wysłuchał moich wyjaśnień i poradził mi, bazując na własnym doświadczeniu: musisz być jak ja, happy cheerful little bunny****). Grrrrr...............

Appraisal skończony, mam rok spokoju. Zapisane w nim propozycje kursów i szkoleń, kiedy dostanę je podpisane przez Petera, staną się obowiązujące... dla mojej dyrekcji. To jedna z dobrych stron tego dokumentu. Kiedy wspólnie uznajemy coś za potrzebne, to już żaden nurs, nawet na dyrektorskim stołku nie może mi nie pozwolić jechać, nie chcieć dać kasy i temu podobne afronta czynić.

W związku z powyższym, uznając się za zaatakowanego przez nursy pracujące w moim TC ogłaszam wojnę polsko-nurską pod flagą biało-czerwoną. O sytuacji na froncie będę informował czytaczy.

_________________
*) pielegniarki też to mają, ale w formie skróconej bardzo
**) w NHS dostałem 46 stron, w tym instrukcję, jak to wypełnić, teraz zmieściłem sie na 27 + ksera
***) oni tu wierzą, że jak dochtor napisze, że cuś było, to było
****) ang.: szczęśliwy, uroczy, mały króliczek