Szaman Galicyjski i sprawa nurskiej edukacji

Od jakiś dwóch miesięcy mamy nurską studentkę ostatniego, trzeciego roku Uniwersytetu w Plymouth. Ha, myślałem, trzeci rok to po pierwsze pewnie żądna wiedzy, a po drugie wyumiana, że hej!
Oj, naiwny, naiwny, naiwny, dziecko w kwiecie sił...choć w intencjach to, w zasadzie, pozytywny.
Dziewczę przez styczeń zgłębiało zagadnienia związane z przyjęciem chorego do naszego Centrum. Którędy pacjent wchodzi i czy tymi samymi drzwiami, co towarzysząca mu rodzina; czy jak podejdzie do stanowiska recepcyjnego, to wyjmujemy Bardzo-Ważny-Formularz-A (BWF-A) czy też Mniej-Ważny-Formularz-B (MWF-B). I najważniejsze - gdzie stawiamy ptaszki, a gdzie krzyżyki. Kiedy opanowała trudną sztukę grafiki formularzowej, trafiła do Poradni Otwartej. O, tu musiała być uważna! Bo choć nagłówki na BWF i MWF były takie same, to przecież pytanie piąte przeniesiono na pozycję siódmą, a siódme stało się ósmym!
Od poniedziałku jest na Bloku Operacyjnym. Studentka ostatniego, licencjackiego roku studiów pielegniarskich poznaje tajniki przenoszenia pacjenta z wózka na stół i odwrotnie. I to w cztery osoby. Dziś miała lekcję trudniejszą, bo było nas tylko troje.
Rozmawiałem z nią w czasie przerwy na lunch. Pytałem, czego uczyła się na poprzednich latach. I wyszło na to, że poza wykładami teoretycznymi o pisaniu esejów o pacjentach, głównie pisała eseje o pacjentach. Zakres wiedzy anatomicznej przypominał mi poziom naszego liceum (płuca są dwa, a wątroba jest w górę i po lewej), fizjologia kojarzyła sie jej tylko z czynnościami fizjologicznymi w najwęższym tego słowa znaczeniu, patofizjologia - tak, słyszałam - farmakologię wykładała chyba Prof. Goździkowa.
Zajęcia praktyczne polegały na tym, że dostawały pacjenta na oddziale i musiały "zidentykifować jego problemy zdrowotne". Pisały z tego eseje, nie krótsze niż 700 słów, w których rozważały teoretycznie czego pacjent może oczekiwać od szpitala. I zawsze najwłaściwszą odpowiedzią było, że wsparcia, otuchy i obecności (kogoś przy nim).
- A, za przeproszeniem, medycyna? Jakieś zastrzyki, opatrunki, kroplówki?
- Żartujesz, tak? Przecież studentka nie może palcem dotknąć pacjenta, bo nie ma uprawnień, wiedzy, doświadczenia, ubezpieczenia i tysiąca innych rzeczy, bez których palcem dotknięcie chorego może skończyć się jedną wielką tragedią.
Jednak rozmowa ze mną coś dała. W czasie pierwszego popołudniowego zabiegu przyszła do mnie ze swojego kącika i zapytała w jaki sposób utrzymuję drożność dróg oddechowych pacjenta, któremu wyrwiząb dłubał w paszczy.
- To jest maska krtaniowa - mówię - ze specjalnym wzmocnieniem rurki, żeby nie dało się jej zagryźć lub załamać.
- Możesz mi pokazać, gdzie to jest?
Nie tak była Afrodyta rada z parysowego jabłka, jak ja byłem kontent, że jednak jakąś żądzę wiedzy udało mi się zaszczepić w młodym, pielęgniarskim narybku. Podszedłem do wózka, wziąłem maskę przygotowaną dla następnego pacjenta i już miałem szczegółowo wyjaśnić o co w tym urządzeniu chodzi, kiedy zakiwała na mnie ręką od komputera, żebym tam podszedł. Tom podszedł. A dziewczę niewinne (?) pokazując na ekranie serię kwadracików poprosiło:
- Tu mi pokaż, gdzie mam zaznaczyć, bo nie ma maski krtaniowej*) w wykazie.
Oj, naiwny, naiwny, naiwny...

____________________________________
*) ang. laryngeal mask ma skrót LMA