Szaman Galicyjski i sprawa pewnego wpisu na blogu

Zalinkowałem wczoraj blog Dorothei i "oskarżono" mnie o dwie sprawy - po pierwsze, że "zrobiłem" Jej statystykę, czemu zaprzeczam, bo niewinien jestem czegokolwiek, a zwłaszcza namawiania. Napisałem, że wpis zrobił na mnie wrażenie pozytywne, a nie coś w stylu "idźcie, poczytajcie". Po drugie zaś, że należy się komentarz, a ja, leniwiec, nie napisałem. To piszę. Nie komentarz, bo było by nieco przydługie lecz mój samodzielny wpis. A co? Jest mnie na tyle.

Czemu urzekła mnie ta notka? Bo jest taka... hmm... nie-polska? Spieszę wyjaśnić.

Wiele osób spotkałem w życiu i wiele blogów czytałem, w których przewija się mniej lub bardziej otwartym tekstem lub mniej lub bardziej na pierwszym planie temat "jak to życie kopie mnie w słabiznę, o! jaki ja biedny i nieszczęśliwy!" I mają tak osoby pojedyncze jak i mnogie, czy to grupy zawodowe, czy lokalne społeczności, czy też cały Naród, co to, jako ów Chrystus narodów czy inny Winkelrid musi cierpieć za miliony. Bo za stówkę jakoś nie łaska. I za tym narzekaniem i mamłaniem się we własnej biedzie i nieszczęściu nie idzie nic, a jeśli już zoczycie jakiś cień czegoś majaczący na krawędzi pola widzenia, to będzie to następna porcja mamłania, w tym samym tonie, choć detale mogą się lokalnie zmieniać.

A tu nagle ktoś, kto zaczyna od tego samego, jak to Świat i Fata, spersonifikowane rzecz jasna, sprzysięgły się i kopią Autorkę w siedzenie, a co cios zadadzą, to poniżej pasa. I rodzina i szkoła i kto tam się trafił. Początek typowy, do bólu przewidywalny ciąg dalszy. Ot, Polska.

I nic właśnie! (podkr. moje) Zamiast złorzeczyć i pluć na otaczający ją wredny świat, spojrzała na siebie i od siebie zaczęła zmienienie swej doli. Zamiast zamknąć się w swoim skołowanym życiu i oczekiwać, że ktoś/coś (w tym siły nadprzyrodzone, dziękujemy bardzo za wsparcie, tak trzymać) zbuduje dla Niej wyłożony czerwonym dywanem gościniec, po którym dojdzie Ona zaniosą Ją w lektyce ku oazie wszelkiej szczęśliwości, splunęła w dłonie, wzięła topór i tarczę i poszła walczyć o swoje szczęście sama. Ze sobą i swoimi demonami. I tak miast zapłakanej Ofelii dostaliśmy jednoosobowy oddział 300 Spartan, który rąbiąc i spychając do dziury kolejne ciemnoskrzydłe demony być może krzyczał This is Spartaaa! (w jakiejś lokalnej odmianie). Nie oszukujmy się - nie obyło się bez łez, krwi i potu, zajęło to pół życia, były momenty zwątpienia, lęku i błędów. Ale, na wszystkich Bogów Podziemia! zwycięstwo kosztuje! Z tym, że smakuje słodko.
Za to szacun, cool i high five! (Bogowie! Co to za język!) Za to podziw i szacunek prawdziwy. Bo krytyczne spojrzenie na siebie, przyznanie, że coś jest nie tak, chęć zmiany i dokonanie tego, jest dla mnie powodem do szacunku. To jedno z najtrudniejszych przedsięwzięć w życiu.

I to jest piękne. I takie właśnie nie-polskie. Nie wiem czemu przyszła mi na myśl pieśń kościelna, którą tak często śpiewa się w eRPe: "Słuchaj, Jezu, jak Cię woła lud / Słuchaj, słuchaj, uczyń z nami cud."
Powinno otworzyć się niebo i głos potężny zawołać "A weźcie wy się, qurna, sami do roboty!"

I tego powinniśmy się trzymać.

P.S. Pominąłem tu wątek Miłości, bo ten temat jest mi nieznany, a ja po grząskim chadzał nie będę. Tak mam.