Szaman Galicyjski i sprawa Barbie

Rozmawia dwóch znajomych:
- Pamiętasz, jak byliście u nas na imieninach, to zginęło 1000 złotych, co leżały na telewizorze.
- Ależ stary, niemożliwe, przecież wiesz, że to nie my...nigdy...
- Wiem, one się już znalazły. Ale niesmak pozostał.

Dziś miał być spokój. Od piątku z niejakim niedowierzaniem przyglądałem się rozpisowi zabiegów na ten tydzień. Niedowierzanie wynikało z faktu, iż w środku tygodnia, a dokładnie we wtorek i środę, nie miałem nic na liście.

Ginekolega pojechał do Lądynu, bardzo dumny i blady, bo zaproszono go do panelu komisji egzaminującej kandydatów do Królewskiego Towarzystwa Położonych i Ginekolegów. Nie jestem pewien, czy powiedział o tym sprzątaczkom, które przychodzą po ukończeniu przez nas pracy, ale pozostali wiedzieli o tym z całą pewnością. I to po wiele razy. "Ach, w przyszłym tygodniu mnie nie będzie, jadę do Lądynu. Nic takiego, wiesz, tylko będę w komisji Towarzystwa. No, tak, z całej Anglii te kandydaty będą, wiesz..." Za którymś razem miałem mu już powiedzieć, że nie ma takiego miasta Lądyn, ale by nie załapał. Dość, że pojechał. Widać, kulejorze też nie wiedzieli.

Kolorektala natomiast poniosło do Walii, coby się naumiał jak naprawiać przepukliny przez dziurkę od klucza, czyli tymi patykami. Jakowaś metoda ganz-nówka, że ino pod skórę się te patyki wsadza.

Żeby oni mogli pojechać, ale strat nijakich żeby ośrodek nie poniósł, ich listy poniedziałkowe dostał jednorazowo zębociąg. Całe rano czadziłem mu i okadzałem do rwania, piłowania, rozcinania, borowania i szycia. Skończyliśmy przed lunchem, zgodnie z planem. Pisałem już, ale miłe rzeczy powtórzyć warto, że chłopina jest wporzo, jak mówi to mówi, a jak robi to robi. Zwinąłem cały majdan, zakręciłem wszystkie kurki, zaczopiłem wszystkie rurki, wychodzę. We drzwiach spotyka mnie moja ODP i pyta jakie kroplówki przygotować na po-lunchu i kiedy chcę zacząć. Patrzę na nią jak na zjawisko i pytam niby co zacząć? No, popołudniową sesję. Mamy jeszcze sześć paszcz do ubezzębnienia. Noż, Jezoosku tłuściutki! Idę do komputera, włączam swój grafik, a tam pusto. Pokazuję kobiecie, że ja nic nie wiem o niczym, mówię, że jak się wpatrzy, to wyczyta z tych pustych miejsc, że tera się Szaman raczy herbatką, a nie czadzi kogoś komuś. Na co przebiegła kobieta pokazuje mi inną listę, już bez mojego nazwiska i tam jak wół stoi, że jednak są pacyjęty czekające na czadzenie. A żeby cię chudy Mojżesz! Lunch przebiegł szybciej niż to miałem zaplanowane. Rozłożyłem od nowa całą aparaturę duszącą i do roboty. Znowu poszło gładko.
Ale niesmak pozostał.

Jak miał dwie listy w poniedziałek, to pewnie, myślę, we środę mu zabrali. I faktycznie, nic na liście. Hura.

Rano piję z Najmilszą kawusię śniadaniową i omawiamy plan na dzień, a tu dzwoni komóreczka.
- Cóż jest? - pytam.
- Jesteś już w drodze? Bo my tu na ciebie czekamy.
Już miałem jak Shrek odpowiedzieć "no to sobie poczekacie", ale myślę, cóż ta, co dzwoni winna. Wyraziłem zdziwienie, że czekają, przyznałem, że mi miło, że czekają, ale niby z jakiej racji czekają?
- Bo masz listę. Siedem dusz.
Dopiłem kawę, wsiadłem w moją torpedę i pojechałem. Faktycznie, siedem dusz czeka. To znaczy detalicznie czeka sześć, bo zębociąg z nudów namówił pierwszą, że on to tak rach-ciach w miejscóweczce, że ani się nie zorientuje. Szefowa bloku coś zaczęła mówić, że się spóźniłem, ale tylko jej pokazałem pustą listę pod moim nazwiskiem i rzuciłem, co by zrobiła, gdybym ten telefon odebrał jadąc pociągiem do Plymouth na świąteczne zakupy. Zamyśliła się i obiecała, że coś z tym zrobi. Lista poszła szybko, zębociąg wielce był uradowany, że jednak mnie miał do pomocy, bo faktycznie takie dwa przypadki trafił, że świąt wesołych.
Ale niesmak pozostał.

Polazłem po wszystkim do panienki odpowiedzialnej za układanie list i przypisywanie ich doktorom. Próbowałem jakoś ją przekonać, że źle zrobiła, ale czółko myślą żadną niezmącone, oczka puste jak u zombie, "to mogłeś popatrzeć na listę bloku operacyjnego, tam było". Tłumaczę jak chłopu na miedzy, że ja sprawdzam tylko listy opatrzone moim nazwiskiem, a nie wszystkie możliwe. "Ale mogłeś sprawdzić inne też." Nawiązanie logicznego kontaktu spełzło na niczym.
No i niesmak pozostał.

Zna ktoś sposoby rozmawiania z Barbie?