Szaman Galicyjski i sprawa niecodzienności

Najmilsza wróciła z eRPe. Tak, wiem, już o tym pisałem. Przywiozła trochę "polskości" i czasopisma*).
Choć wiele spraw znam z internetu, tu nagle zetknąłem się z ich nagromadzeniem, nie tylko w czasie, ale i przestrzeni. Na kilkunastu stronach. W różnych wydaniach. I, przyznaję, mnię zemgliło.

Kolejny raz zetknąłem się w formie skondensowanej z "niecodziennością" Polaków.

Sprawa pierwsza: Madzia. Rozumiem, tragedia. Dziecko zginęło przy/wy-padkowo, mamuśka chciała rzecz zataić i wykorzystała urban legend o porywaczach dzieci. Z początku działała w szoku, potem ewidentnie sprawa ją przerosła, przyznała się, causa finita. Ale nie...
W miejscu znalezienia zwłok dziecka nagle robi się kapliczka, świeczki, znicze, misie, w ostatnich dniach tablica o nieco przedwcześnie, a z pewnością bez sensu, wyrokującym tekście. Za chwilę stanie tam las... krzyży albo i kapliczka.
W kontekście 112 dzieci zabitych na drogach Polski w 2010 roku, co daje średnio ponad dwójkę tygodniowo (z czego 41% w trzech wakacyjnych miesiącach) i ogólnie 3907 zabitych osobach, sprawa Madzi jest kroplą w morzu. Ja rozumiem media, które rzuciły się jak na każdą sensację raczej na zasadzie nie "biedne dziecko" tylko "rany, gazeta XYZ już o tym napisała, my też musimy" zatem piszmy byle co, byle "szybko, zanim dotrze do nas, że to bez sensu**)"

Podobnie, jak z Prezydentem, co to za życia nie cieszył się sympatią, a dopiero po śmierci "że ci ze złota statuę lud niesie"... i wyprawia cyrki pod prezydenckim pałacem.
Zmarło się Wisławie Szymborskiej. Na stronach internetowych dłuższe i krótsze artykuły na Jej temat. I komentarze. W pięćdziesięciu procentach takie, których lepiej tu nie powtarzać. Rozumiem, że nikt nie jest świętym (a w każdym razie niewielu), że mozna nie cenić lub nie lubić czyjejś twórczości, ale odrobina szacunku nad grobem, może?

Czy my, Polacy, nie potrafimy być normalni, codzienni? Reagować na wydarzenia bez nadmiernych emocji, wariactwa, plucia wzajemnie na siebie i zmarłych? Czy każde takie wydarzenie musi wyzwalać w nas albo jakąś chorą ekscytację, prowadzącą daleko poza granice śmieszności i to tam, gdzie nic śmiesznego wcale nie ma, a nawet było by nie na miejscu; albo budzić w nas agresję i próby poniżenia tych, którym być może było przez chwilę lepiej?

Czy to jakaś narodowa cecha?
______________________
*) czy to też podlega ochronie prawnej jako dobro intelektualne?
**) za: Król Julian w "Pingwiny z Madagaskaru", nie wiem © czy ® i czyje