Szaman Galicyjski i sprawa rui i poróbstwa

Zapowiadałem. Ostrzegałem. Przyszło przysłowiowe co do przysłowiowego czego.
Niby zima jest, styczeń. To znaczy już luty, ale zdarzenia opisane miały miejsce w styczniu.

Najpierw Najmilsza w niedzielny poranek, kiedy przygotowywałem omleciki z chorizo, stanąwszy w drzwiach na patio zauważyła, że woda w oczku jakoś dziwnie się rusza.
- Pewnie rybom za duszno. - Zasugerowałem, boć przecież anestezjolog zawsze myśli o oddychaniu, nawet u niższych kręgowców. Żeby biedactwom ulżyć włączyłem fontannę. Nie wiem, czy ten wytrysk można nazwać fontanną, ale wodę z oczka pobiera, w powietrze wyrzuca i tak póki się pompy nie wyłączy.
- Nich się dotlenią - z pańska mówię i do omlecików wracam.

Zjedliśmy śniadanie, pogadaliśmy i tak przy trzeciej kawie Najmilszej myślę sobie "co tam będę ciężko zarobione funciaki na te oślizłe wydawał. Wyłączę."
Najmilsza zaś ku wodzie pogląda i mówi, że jakby bardziej się rusza. Zima nie zima, chodźmy sprawdzić.

Noż, Jezusku Tłuściutki! Co tam się wyprawia! Ryby stłoczone na dnie (czerwone, to dobrze je widać), a na powierzchni i tuż popod nią - wszeteczeństwo, nierządnice babilońskie, orgia połną gębą... No, może i nie gębą, choć gęby mają wielkie.

Tu proszę dzieci i młodzież nieletnią oraz osoby nie chcące się narazić na widoki o treści erotycznej o opuszczenie bloga. Każdy, kto czyta i ogląda dalej, czyni to na swoją odpowiedzialność.

No, popatrzcie sami (ci, co zostali, ma się rozumieć).

Proszę, parka zakochanych w miłosnym uścisku, którym, według oceny Najmilszej, nastrój tylko zrobiłem puszczając szemrzącą fontannę.
Dobra, myślę sobie, miluśkie zielone ropuszki, a ja przecież coś dla naszej matki Natury raz do roku zrobić mogę. Tak były sobą zajęte, że nie zwracały na nas uwagi. Zatem podeszliśmy bliżej, wiadomo, człowieki mają podglądactwo w genach.
Trzeba nam było nie podchodzić!

Nieco dalej orgia na całego! Pięć na sobie, szósta po prawej, golusieńka cała, próbuje coś z tego uszczknąć, a u góry zdjęcia jeszcze trzy, w celach sobie wiadomych, acz łatwych do odgadnięcia, nadciąga. Pomiędzy nimi zaś - produkcja poranna, tfu.

No, nie mogę spokojnie o tym pisać. Niedziela, słoneczny poranek, a tu takie coś.

Ale mam zadanie dla czytelników. Poniżej szerokie ujęcie oczka wodnego w szamańskim wigwamie. Kto policzy ile tych, tfu, zielonych zbereźników się tu, no.. wiecie co.

Jak na zdjęcie kliknąć, to się powiększy. Można też downloadnąć i obejrzeć w powiększeniu jeszcze dogodniejszym. Za trzy dni rozwiązanie.

Zaraza.

P.S. Wszystkie zdjęcia wykonane aparatem Najmilszej, część ona, część ja.