Szaman Galicyjski i sprawa jedzenia w Toskanii

Miało być o jedzeniu i będzie.

Muszę się przyznać, że jedzenie jest czymś, co lubię. Zawsze będąc w obcym kraju przechodzę na ichniejszą kuchnię. Ludzie, którzy od stuleci żyją na jakimś terenie, na pewno wiedzą, co dobrego można znaleźć wokoło. Zatem będąc w Toskanii zdałem się na tamtejszą kuchnię.

Nawet gotując samodzielnie w domu przygotowywaliśmy posiłki zgodnie z recepturą podaną przez miejscowych.

Nie mówiąc o knajpkach, gdzie zamawialiśmy toskańskie przysmaki.

I tak, w domu robiliśmy pizze, detalicznie dwie. I detalicznie to Prezes z Tygryskiem wyżywali się we włoskim placuszku z resztkami. Nie, żebym się czepiał, ale każdy naród ma swój sposób zagospodarowania nadmiaru żywności. U nas, w Polszcze, rolę tę pełnił bigos, tradycyjnie noworoczny, w którym znalazły miejsce ostatecznego spoczynku wszystkie mięsa niedojedzone w Święta. Francuzi mają swoje zapiekanki, a Włosi pizzę. Oczywiście, w miarę postępu i bogacenia się społeczeństw "utylizacja resztek" stała się potrawą samą w sobie.
Jako rzecz dobrą i słuszną uznaliśmy wszyscy użycie mozzarelli jako sera podstawowego dla tego typu wypieków, tarty ser innych, twardych gatunków modo Parmezan, pozostawiając na posypywanie makaronów i kluseczek. A te jadaliśmy, również głównie produkcji Tygryskowo-Prezesowej, z sosami rozmaitymi. A to serowo-brokułowym, a to z tuńczykiem, oliwkami i cebulką, a to z kulkami mięsnymi i sosem pomidorowym z bazylią.
Swoje miejsce znalazły także zupy, te może mniej włoskie, ale z pewnością śródziemnomorskie. Zupa z chorizo (fajna, ostra, paprykowa kiełbasa) czy groszkowo-pestowa z grzankami świetnie smakują pod pergolą nad basenem.

Postaram się w miarę możliwości poumieszczać co ciekawsze przepisy, w konwencji step-by-step, czyli krok po kroku.

W knajpkach natomiast wyszukiwaliśmy potrawy lokalne, których nazwy zostały spisane na długo przed wyjazdem. I tak w Cortonie poszliśmy do Nessun Dorma*) zamówiliśmy triangoli, małe trójkątne (cóż za niespodzianka przy takiej nazwie!) pierożki ze szpinakiem i pomidorami w sosie z orzeszków pini, oraz mezzelune - półksiężycowate ravioli nadziewane serem i migdałami w sosie z lekkim curry (tu zwątpiłem w 100% włoskość potrawy, ale cóż, i tak były pyszne) i gnocci toscana czyli gnocci w sosie przypominającym bolognese.
Mała dygresja: będąc na kursie atestacyjnym do dwójki, spędziłem dwa tygodnie w Poznaniu. Tamże, w okolicach rynku, był bar, w którym podawano pyzy, najlepsze jakie jadłem, puchate olbrzymki, dwie na porcję, w sosie bolognese. Byłem tam codziennie i do dziś wspominam.
Wracając do Toskanii - gnocci w Cortonie były w dobrym, pomidorowo-bazyliowym sosie mięsnym, ale o klasę niżej niż poznańskie.
Będąc w domu próbuję zlokalizować smakowo owo curry od pierożków. Jak dotąd nie znalazłem, ale badania trwają.

W Arezzo na głównym placu siedzieliśmy w knajpce przy kawie i ciastku (jednym, bo kawał był ogromny a zawartość cukru przekraczała 50%). Podobnie było w Sienie, z tym, że tam była pizza.

I powiem wam, że to właśnie jest we włoskim jedzeniu najlepsze. Siedzieć na zupełnym luzie przy stoliku knajpianym, w zacienionej części placu toskańskiego miasta, patrzeć na leniwie przewalający się tłumek, sączyć espresso, rozkoszować się chianti classico, śmiać się we włoskim mieście z dowcipów opowiadanych po angielsku przez  kelnera Chińczyka, czekać aż poda ravioli w atmosferze curry i mieć wszystko powyżej drugiego fałdu Kohlrauscha**).

I takich posiłków i atmosfery wam życzę. Dołączając parę fotek. Na zachętę.





______________________
*) Niech nikt nie śpi - pierwsze słowa słynnej arii Kalafa z niedokończonej opery Pucciniego Turandot. Śpiewana na ostatnim publicznym występie Luciano Pavarottiego podczas otwarcia igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006 r.
**) google wie. Otto Ludwig, nie Fryderyk Wilhelm.